Na een prachtige zomervakantie in Karinthië plaatst de Nederlandse familie de Graaf eind 1958 in diverse Oostenrijkse dagbladen een advertentie: "Suchen grosses Grundstück in sonniger Lage." Dat levert een map vol aanbiedingen op zoals bijv. de Hafnersee (westelijk van de Keutschacher See gelegen), dan een vlak terrein in het Draudal, maar direkt naast de katholieke kerk. Ook een slot met een prachtig park er omheen. Dan een terrein aan de Ossiacher See, maar dat ligt tegen de spoorlijn aan, enz., enz.
In het bewijsnummer van een krant, waarin onze advertentie verschenen is, vinden we toevallig nog een andere aanbieding: "Verkoop mijn bezittingen in het Gmünd-dal." Dat komt natuurlijk ook gelijk in de map. Midden Februari 1959 gaan dan vader en zoon de Graaf bij heerlijk weer op weg naar Karinthië om die aanbiedingen eens te bekijken.

Het lager gelegen, zuidelijke deel van Karinthië doet ons denken aan Siberië: Mist, géén zon, stervenskoud, met Unimogs worden er ladingen boomstammen over het ijs op de Keutschacher See gereden. Ook de Hafnersee ziet er nu in de winter troosteloos en vreselijk afwijzend uit.
Dan maken we met de eigenaar van onze "toevalstreffer", met de bezittingen in het Gmünd-dal, een afspraak. En in die hoger gelegen streek, Opper-Karinthië (Oberkärnten), is alles anders ! Het vriest er 's nachts weliswaar ook pittig maar overdag straalt de zon van een wolkenloze hemel, sneeuw ligt er alleen in de schaduwplekken. Het Gmünd-dal heet eigenlijk Lieserdal en was ons van eerdere doortochten goed bekend. Verder omhoog de bergen in zijn we snel een nieuwe ervaring rijker: Beneden in het zonloze dal is het koud, er ligt sneeuw en in de beken ijs. Maar nog geen 50 meter hogerop op de helling schijnt de zon, het is warm, we houden een picknic op droog gras. Blijkbaar is dat wat we op school geleerd hebben - beneden in het dal warm, op de berg koud - niet juist. We zijn diep onder de indruk.

Maar niet alleen van het milde klimaat in de Nockbergen, maar vooral van deze "Liegenschaft" (Oostenrijks voor onroerend goed): Dat wijdse panorama, die rust, die de bossen en velden gewoonweg uitstralen, de schone en tegelijk kruidig lucht, al die bronnen en heldere beekjes, de diversiteit van bomen, struiken en beesten, de reusachtige uitgestrektheid van het grondstuk en het indrukwekkende, bijna 350 jaar oude, houten boerenhuis "Schoberhube". Voor mij geldt dit vanaf het eerste ogenblik als de eerste keus.
Weer thuis in Nederland wordt later alles met de hele familie zorgvuldig besproken en alle foto's steeds weer bekeken; alle pro's en contra's van de verschillende objekten worden tegen elkaar afgewogen. en dan is het zo ver: Tijdens onze 2e zomervakantie in Karinthië wordt bij de notaris in Spittal aan de Drau de koopakte ondertekend, familie de Graaf is de nieuwe eigenaar van de Schoberhube "met alle levende en dode inventaris". In de koopakte is zelfs nog beschreven dat familie de Graaf er een Fkk-Camping zal gaan beginnen.

Geïnspireerd door de weelderige natuur, die zich in de loop van een jaar behalve met het eerder genoemde ook nog met wilde lelies, gentianen en orchideeën en een massa bloeiende bomen siert, komt onze nieuwe woordvorming "naturistenpark" haast vanzelf tot stand. En onze vriendin Ise Dissen, in haar funktie van vice-presidente van de nog kersverse internationale naturistenorganisatie INF zo iets als de beschermengel van dit allereerste naturistenpark, geeft ons projekt dan zijn naam: Helio-Carinthia, vrij vertaald "Zonnig Karinthië". En zo staat het enkele maanden later ook in onze officiële vergunning: Helio-Carinthia, "een camping, in de vorm van een naturistenpark" wordt opgericht.

De Schoberhube wordt bewoonbaar gemaakt en aan het kort tevoren op de Pressingberg aangelegde stroomnet aangesloten. Nog aan het eind van de zomer 1960 wordt een voor auto's berijdbare weg van 1,5 km lengte provisorisch aangelegd en in 1961 afgewerkt. Op de mooiste plekken in het centrum rond om de oude bergboerderij Schoberhube worden terrassen aangelegd, waar tenten kunnen staan en in de nabije toekomst ook zomerhuisjes gebouwd kunnen worden. De eerste huisjes kunnen in de zomer van 1962 betrokken worden, een kleine vijver wordt erbij in de buurt aangelegd.

In 1964 wordt een 2e groep huisjes opgebouwd, die ook meteen verhuurd worden. Al gauw moeten we meer parkeerplaatsen aanleggen en er komen ook steeds meer gasten met een caravan. Daarvoor was onze toegangsweg niet gedacht, een gewone personenwagen kan hier geen aanhanger omhoog slepen. Maar het blijkt dat onze Steyr-Puch "Haflinger" terreinwagen ook dit probleem heel goed meester wordt.

Intussen hebben we al in een aantal bergwinters ervaringen opgedaan en dat op foto's en dias vastgelegd, die met geluid erbij's zomers op veel gezellige avonden vertoond worden. En daardoor melden zich steeds weer zomergasten aan, die de December-feestdagen zonder enig komfort in een eenvoudige kleine berghut, zo gezegd midden in een Kerstkaart, willen vieren.
Weldra ontstaat ook hiervoor een groep van stamgasten, die zowat ieder jaar voor een wintersportvakantie naar de Schoberhube rijdt. In het begin glijden ze met hun ski's op bijna vlakke plaatsen wat rond, maar na een paar jaar durven ze meer en suizen moedig de hellingen af. Veel jongere gasten volgen in de Innerkrems of op de Katschberg dan skikursussen en worden zo echte skiërs.
De laatste jaren is de trend voor skiën in ons naturistnpark van de alpine naar de Langlaufski verschoven, omdat dat zonder kleren veel aangenamer gaat.

Als de caravans zich in het begin van de jaren 70 steeds meer in richting tandemassers met 6 meter opbouwlengte ontwikkelen, kopen we een 2e hands tractor met 4-wiel aandrijving, omdat onze "Haflinger" met caravans van meer dan 800 kg te veel moeite heeft. De 3x zo zware tractor kan gelijk in een aantal zeer sneeuwrijke winters bewijzen wat hij waard is, omdat onze weg daarmee veel beter geruimd kan worden. Zo ontstaat ook nog een prima sleebaan, tot vreugde van de jonge wintersport-gasten.

Terwijl er heel in de beginjaren van Helio-Carinthia, nog in de "Isetta- en Goggomobiltijd", veel vraag was naar heel goedkope huisjes, haast zonder inrichting, waar ieder zijn eigen kampeerspullen kon gebruiken, worden de huisjes in de loop der jaren qua uitrusting aan de veranderde wensen aangepast. Maar door de ligging en de uitgestrektheid van de hele camping is bijv. het elektrificeren van huisjes en terrassen, alsook het afvoeren van afvalwater een moeizame en dure aangelegenheid en zeker niet te vergelijken met gelijksoortige werkzaamheden op een standaard-kampeerweidje van 2-3 hectare, aan een asfaltweg in het dal gelegen. Want ook de ligging op de berghelling en de grote stenen en rotsen in de grond maken ons bij zulk werk het leven niet makkelijker.

Intussen is aan het begin en midden in de jaren 70 onze familie met rond 50% vergroot en de om- en aanbouw van het woonhuis wordt naast het gewone werk op de camping in meerdere jaren doorgevoerd, zodat mijn ouders op hun oude dag goed ondergebracht zullen zijn. Hun verzorging wordt dan al enkele jaren later voor ons bijna de hoofdzaak, wat natuurlijk alleen met een krachtige reduktie van het aantal gasten mogelijk is. In October 1985 sterft Eduard de Graaf senior, in November 1996 Inge de Graaf senior. We missen ze ook vandaag nog erg.
In 1988 komt de eerste PC op de Pressingberg. Het afrekenen, de boekhouding en de korrespondentie worden "gedigitaliseerd". Ook voor veel andere werkzaamheden moeten nu vermeerderd machines en apparaten aangeschaft worden, om met minder mensen het werk sneller en makkelijker te kunnen volbrengen.

En zo bevinden we ons nu in het 5e decennium van het naturistenpark Helio-Carinthia. Bijna een halve eeuw ! De nieuwe IBA's werken en plannen voor de toekomst hebben we genoeg. De rust en de schoonheid van de natuur in het Leobengraben-dal en aan de zuidhelling van de Pressingberg zijn nog altijd onveranderd aanwezig. Hier vind je bloemen van Alpenroosje tot Zwarte toorts, vogels van Arend tot Zwartkop-tuinfluiter, bomen van Appel tot Zirbe, vlinders van Apollo tot Zeuzera enz., enz., enz.

Wie prijs stelt op vakantie houden midden in de natuur en op de aller eenvoudigste manier, vindt hier ook in de toekomst een plaats, waar - zoals een bekend Duits gezegde dat voor ons geval héél treffend zegt - haar/hem de vos en de haas niet alleen maar "Goede nacht" maar zelfs iedere morgen blij en veelblovend "Goede morgen" zeggen ! Je hoeft alleen maar de juiste instelling, een oog voor de pracht van onze natuur, kortom, de juiste feeling ervoor mee te brengen !

Tot binnenkort, zegt familie de Graaf.

home